[ Pobierz całość w formacie PDF ]
162
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
pafi, ku�ante plata sur la ventro. Feli�e, mi havis bonan
provizon da pafa�o, kaj povis pafadi �is mi vidis, ke �iuj
el la unue reveninta militistaro estas mortaj a� forkuran-
taj.
Mia ripoztempo tamen estis mallonga, �ar balda� la
tuta aro, preska� mil viroj, venis anta� mia vido, rajdan-
taj kurege al mi. Mi pafis �is mi eluzis mian pafa�on, kaj
ili preska� atingis min. Tiam, konstatinte per flankrigar-
do, ke Deja Toris kaj Solla atingis la montojn kaj ka�is
sin, mi saltis al la piedoj, for�etis mian nun senutilan
pafilon, kaj ekkuris la� la direkto kontra�a al tiu de Solla
kaj �ia protektato.
Se iam iuj Marsanoj vidis demonstracion de saltado,
tiuj mirigataj militistoj vidis tian en tiu tago anta� multaj
jaroj. Tamen, kvankam �i forkondukis ilin de la direkto
de Deja Toris, �i ne forprenis ilian atenton de la peno
min kapti.
Ili kuregis post mi freneze, �is fine mia piedo trafi�is
kontra� elstaranta rokpeco, kaj mi falis sterni�e sur la
muskon. Ili atingis min, kaj kvankam mi eltiris mian gla-
von por kiel eble plej kare vendi la vivon, �io balda�
fini�is. Torente iliaj frapoj trafis min. �io i�is nigra. Fine
mi falis en nekonscion.
163
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
� A P I T R O X V I I I
EN �ENARO �E VARHUN
er�ajne pluraj horoj pasis, anta� ol mi rekonscii�is,
Vkaj mi bone memoras la senton de surprizo, kiu
travibris min, kiam mi konstatis, ke mi ne mortis.
Mi estis ku�anta inter amaseto de dormsilkoj kaj pel-
toj en angulo de malgranda �ambro, kie trovi�is pluraj
verdaj militistoj. Maljuna kaj malbela virino estis klinan-
ta sin super mi. Kiam mi malfermis la okulojn, �i turnis
sin al iu militisto, kaj diris: Li ne mortos, Jed.
Bone, diris al alparolito, kaj proksimi�is al mi, ne-
pre li povos multon provizi por nia amuzi�o dum la
grandaj ludoj.
Nun miaj okuloj trafis lin, kaj mi vidis, ke li ne estas
Tarkano, �ar liaj ornama�oj kaj metaloj ne estas de tiu
hordo. Li estis grandstatura ulo, kun teruraj cikatroj sur
la kapo kaj rompita dentego, kaj mankis al li unu orelo.
Inter liaj ornama�oj estis homaj kranioj, kaj pluraj seki-
gitaj homaj manoj. Pro lia aludo al la grandaj ludoj, pri
kiuj mi tiom a�dis, kiam mi estis inter la Tarkanoj, mi
konvinki�is, ke mi ja saltis el purgatorio en gehenon.
Post kelkaj pluaj vortoj kun la virino, kiam �i certigis
lin, ke mi sufi�e sanas por voja�i, la jedo ordonis, ke ni
164
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
suri�u sur la bestojn kaj rajdu sekvante la ceteran �efan
militistaron. Oni ligis min forte al escepte sova�a kaj
neregebla toato, kaj kun rajdanta militisto �iuflanke por
malhelpi, se la besto emus forkuri, ni ekiris kun ega ra-
pideco ser�e post la �efa militistaro. Miaj vundoj mal-
multe doloris, tiel bone kaj rapide efikis la kuraciloj uzi-
taj de la virino.
Iom anta� la mallumi�o ni atingis la ceteran militis-
taron, balda� post kiam ili preparis sian tendaron por la
nokto. Tuj oni kondukis min al la plej alta �efulo, la je-
dako de la hordoj de Varhun.
Simile al la jedo alkondukinta min, li portis multege
da cikatroj, kiel anka� da homaj kranioj kaj manoj, orna-
ma�oj de preska� �iuj militistoj de tiu �i raso, kies fero-
co estas e� pli granda ol �e la Tarkanoj.
La jedako, Bar Komas, kiu estis relative juna, estis celo
de la �aluza kaj envia malamo de sia le�tenanto, Dak
Kova, la jedo kiu kaptis min. Mi rimarkis, ke tiu �i ofte
kaj intence mal�entilis al la plialtrangulo. Li tute preter-
lasis la kutiman formalan saluton, kiam ni iris anta� la
jedakon, kaj dum li krude �ovis min anta�en, li ekkriis
per vo�o la�ta kaj minaca: Jen mi alkondukis strangan
ulon portanta la metalon de Tarkano, kiu la� mia plezu-
ro batalos kontra� sova�a toato dum la grandaj ludoj.
165
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
Li mortos, se li mortos, la� la maniero kiun ju�os
ta�ga Bar Komas, via jedako, respondis la juna regan-
to, emfaze kaj digne.
Se li mortos? mu�is Dak Kova, sed tre certe li mor-
tos, Bar Komas, kaj via sentimenta�a kompato ne savos
lin. Ho, ke Varhun estu regata de vera jedako, ne de
akvakora malfortulo, kies metalon e� maljuna Dak Kova
povus for�iri per siaj nudaj manoj!
Bar Komas dum momento rigardis rekte la minacan
kaj malobeeman �efulon, kun esprimo de digna, senti-
ma malestimo, poste, netirinte armilon kaj nedirinte
vorton, li �etis sin al la gor�o de la kalumniinto.
Neniam anta�e mi vidis du verdMarsanajn militistojn
batali per la naturaj armiloj. Ili amba� montris gradon
de besta feroco, pli intensan ol la plej malsana imago
povus bildi�i, ili �iris permane la okulojn kaj orelojn unu
de la alia, kaj per siaj brilantaj dentegoj tran�is kaj pike-
gis, �is ili estis sangrubande �iritaj de kapo al piedoj.
Bar Komas multe superis en la batalo, estante pli for-
ta, pli rapidmova, kaj pli inteligenta. Balda� �ajnis, ke la
lukto estas finita, sed subite Bar Komas glitfalis. Dak Ko-
va bezonis nur tion. �etinte sin al la korpo de sia kon-
tra�ulo, li enigis sian tutan grandan dentegon en lian
ingvenon, kaj malferme �iris la tutan korpon la�longe.
Venkinto kaj venkito ruli�is malrigide en la muskon kiel
amaso da sanganta karno.
166
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
Bar Komas estis tute morta, kaj nur la plej Herkulesaj
penoj de la virinoj de Dak Kova povis savi lin el lia meri-
tita sorto. Post tri tagoj li surpiede kaj senhelpe vizitis la
kadavron de Bar Komas, kiun la�kutime oni ne deloki-
gis, metis sian piedon sur la kolon de sia anta�a regan-
to, kaj alprenis la titolon Jedako de Varhun. La manojn
kaj kapon de la mortinta jedako oni aldonis al la orna-
ma�oj de la venkinto, kaj la ceteron oni bruligis kun
akompano de amasa kaj terura ridegado.
La vundoj de Dak Kova tiel malfruigis la mar�adon, ke
oni decidis forlasi la ekspedicion, (kiu estis nur negrava
atakafero ven�e pro detruo de la kovilo) �is post la gran-
daj ludoj, kaj la tuta militistaro, dek mil la� nombro,
returnis sin al Varhun.
La sceno, kiun mi vidis okaze de mia unua renkonti�o
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plbialaorchidea.pev.pl
|
