 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] To św. Aukasz zwraca uwagę na związek łaski z Duchem Zwiętym. Zw. Paweł natomiast w Rz 8,9 pisze: Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak posiada życie na wskutek usprawiedliwienia ; w 1 Kor 3,16: Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Zwięty mieszka w was? ; w 1 Kor 6, 19: Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Zwiętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nienależycie do samych siebie? Według Pawła zamieszkanie Ducha Zwiętego w człowieku jest dziełem łaski. Jak to wyjaśnić? Czy Duch Zw. może mieszkać w nas substancjalnie, bytowo? Teologowie odpowiadają, że nie chodzi o związek ontologiczny. Niektórzy uważają, że jest to związek moralny. To przecież jeszcze Nestoriusz twierdził, że Jezus Chrystus ma dwie natury, ludzką i Boską, ale i dwie osoby: Boską i ludzką, które były zjednoczone luzno, moralnie, tak jak zamieszkuje w duszach ochrzczonych. Pogląd św. Tomasza Duch Zwięty wyciska w duszy człowieka swoje podobieństwo, jakby pieczętuje sobą duszę człowieka. Pieczątka nie jest tym samym, czym jest odbicie. Tak samo podobieństwo do Ducha Zwiętego nie jest samym Duchem Zwiętym. Duch Zwięty upodabnia duszę chrześcijanina do siebie, odciska swoje podobieństwo. 34 a a T T n n s s F F f f o o D D r r P P m m Y Y e e Y Y r r B B 2 2 . . B B A A Click here to buy Click here to buy w w m m w w o o w w c c . . . . A A Y Y B B Y Y B B r r Teologia Dogmatyczna Charytologia Ks. prof. dr hab. Bogdan Ferdek Rok akademicki Matthias Scheeben porównuje zamieszkanie Ducha Zwiętego w człowieku do relacji mistrz-uczeń. Mistrz pobudza do aktywności, inspiruje swego ucznia. Analogicznie Duch Zwięty pobudza chrześcijanina do aktywności. Pobudza przez swoje dary. Jest Darem i Dawcą w jednym. Już przecież św. Piotr w dzień pięćdziesiątnicy powiedział: Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a wezmiecie w darze Ducha Zwiętego (Dz 2,38). Dar Ducha Zwiętego wylany został także n a pogan (Dz 10,45). Niektórzy ojcowie Kościoła traktują termin Donum jako imię własne Ducha Zwiętego. Teologię Ducha Zwiętego jako daru świętego Augustyna można podsumować jego własnymi słowami: Duch Zwięty jest darem Bożym jako dawany tym, którzy przez Niego Boga miłują . Leo Scheffczyk Scheffczyk nazywa Ducha Zwiętego Osobowym Reprezentantem łaski. Podkreśla specjalną rolę Ducha Zwiętego, szczególne miejsce w dziele obdarzenia człowieka łaską. To miejsce Ducha Zwiętego, można uznać za pierwszorzędne . Myślenie religijne skłania, by między Duchem Zwiętym a duchem ludzkim przyjąć szczególne powinowactwo, w którym można wyróżnić Ducha Zwiętego jako prawdziwego Dawcę łaski. Scheffczyk odwołując się do teologii Scheebena, uzasadnia to pierwszorzędne miejsce obdarzania łaską tym, że Duch Zwięty jest Reprezentantem Boskiej miłości i to Jemu trzeba przypisać zasadniczą, wzorcową (a nawet formalną przyczynowość) rolę w obdarzeniu łaską. Pierwszą przyczyną tego uświęcenia przez łaskę jest zamieszkanie Ducha Zwiętego. Tradycyjna teologia rozpatrywała na różne sposoby zamieszkiwanie Boskich Osób w człowieku. Szczególnie w aspekcie usprawiedliwienia oraz jako następstwo stworzonej, uświęcającej łaski. Dla Scheffczyka istotne rozumienie łaski polega na łaskawym zamieszkaniu Trójcy, które jest właściwą zamierzoną i najwyższą rzeczą łaski62. Dlatego najwyższe działanie łaski polega na przychodzeniu Trójosobowego Boga (zob. J 14, 23) do duszy człowieka. Scheffczyk przypomina także, że zamieszkiwanie w człowieku należy zawsze rozumieć trynitarnie63. Działanie Boga w stworzeniu jest równoznaczne z mieszkaniem lub zamieszkaniem Boga w człowieku. Takie zjednoczenie Scheffczyk nazywa łaskawo-osobowym zjednoczeniem Boga i człowieka, jako antycypację zjednoczenia z Bogiem w wiecznej szczęśliwości64. Badanie tego zjednoczenia Boga i człowieka jest bardzo trudne, ponieważ ludzki umysł i ludzka słabość zaciemniają niejako obraz. Tym bardziej, że zamieszkiwanie Ducha Zwiętego w człowieku jest najintymniejszym połączeniem Boga ze stworzeniem. Należy pamiętać o podstawowej trynitarnej regule, że wszystkie działania wychodzące z osobowego zamieszkania są przypisane całej Trójcy św.65 Ta łaska, która jest zamieszkaniem Ducha Zwiętego w człowieku, według Scheffczyka, nie może pozostać bezczynna, musi coś w człowieku zdziałać. To działanie Scheffczyk nazywa skuteczną zasadą 66. Ta zasada ma wpływ na stworzenie, który 62 L. Scheffczyk, A. Ziegenaus, Gott der Geber und die Gabe der Gnade, Katholische Dogmatik, Band V, Aachen 2000, s. s. 312-313. 63 Tamże, s. 313. 64 Tamże, s. 314. 65 Tamże. 66 Tamże, s. 315. 35 a a T T n n s s F F f f o o D D r r P P m m Y Y e e Y Y r r B B 2 2 . . B B A A Click here to buy Click here to buy w w m m w w o o w w c c . . . . A A Y Y B B Y Y B B r r Teologia Dogmatyczna Charytologia Ks. prof. dr hab. Bogdan Ferdek Rok akademicki polega na podniesieniu i udoskonaleniu właściwości i zdolności człowieka (aktuacja) tak, że człowiek zdobywa własną doskonałość. Chodzi tutaj nie tyle o wpływ zewnętrzny, ale o wpływ bytowy związany z obecnością Boga w duszy. Zamieszkanie Ducha Zwiętego w człowieku można przyjąć jako coś wyjątkowego, ale znowu trzeba pamiętać, że nie można wynieść tej inhabitacji ponad zamieszkiwanie Ojca i Syna, bo takie patrzenie grozi uszczupleniem chwały i jedności w istocie Trójcy św. Jednakże zamieszkanie Ducha Zwiętego jest niejako [ Pobierz całość w formacie PDF ] |