 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Hunterowie zamierzali kupić. Negocjacje miały być trudne. 39 S R - Jaka jest moja rola? - chciała wiedzieć Cryssie. - Dobrze słuchać i wszystko notować - wyjaśnił. - Szczegóły są niezbędne, a ja nie mogę zapamiętać wszystkiego, co zostanie powiedziane. Podniósł wzrok znad laptopa, gdy wróciła do salonu. Podobała mu się w tym kostiumie - uznał mimowolnie. Wyglądała atrakcyjnie, a błyszczące kolczyki dodawały jej elegancji. Cudownie byłoby wybrać dla niej mnóstwo drogich strojów - pomyślał. Rozpieszczać ją, obdarowywać... Twarz mu pociemniała. To niebezpieczne myśli; robił tak już wcześniej i patrzcie, dokąd go to zaprowadziło. Zadzwoniła jego komórka. Odebrał i po chwili wyraznie sposępniał. Obserwując go, Cryssie uświadomiła sobie, że czyta w nim jak w książce. Był niezadowolony. - Tak, rozumiem... Dziękuję za wiadomość. - Zatrzasnął komórkę i spojrzał na Cryssie. - Cholerna sprawa - mruknął. - Klient złapał jakiegoś wirusa... ze spotkania nici. - Wydął z irytacją wargi. - To nic, to się zdarza - pocieszyła go, zachwycona, że zaraz znajdzie się z powrotem w domu. - Nie możemy zmarnować tego dnia - rozchmurzył się powoli Jed. - Po lunchu pójdziemy na spacer nad rzekę. - Wyjrzał przez okno. - Pokazało się słońce i nie jest zbyt zimno. Rozerwiemy się przynajmniej, skoro spotkanie nie wyszło. - Urwał i popatrzył na nią z powagą. - Czy sądzisz, że moglibyśmy się zachowywać jak dwoje zwykłych ludzi, a nie piekielny pracodawca i jego niechętna pracownica? - spytał. Cryssie natychmiast poczuła ochotę, by spędzić w jego towarzystwie resztę dnia. - Poznamy się lepiej. Jeśli mamy blisko współpracować, powinniśmy się do siebie zbliżyć... Rozumiesz, co mam na myśli. Cryssie przełknęła ślinę i uśmiechnęła się słabo. - Tylko raz byłam w Londynie - przyznała - i bardzo chętnie pospaceruję nad Tamizą. Możesz mi wszystko pokazać. - Perspektywa wycieczki naprawdę ją ucieszyła, a jej słowa wyraznie go zadowoliły. - Zwietnie - oznajmił. - Ale najpierw lunch. Usiedli przy stoliku w końcu sali, odgrodzonym od reszty parawanem. Przyćmione światła nawet o tak wczesnej porze działały na zmysły. Cryssie oparła łokcie na stoliku i ujęła brodę w złożone dłonie. - Nie wierzę, że tu jestem - odezwała się cichym głosem. - O co chodzi? - zdziwił się Jed, świetnie wiedząc, co ona ma na myśli. - No wiesz, reszta ludzi w firmie jest w szoku... zastanawia się nad przyszłością... a ja, rozumiesz... 40 S R - Siedzisz sobie i czekasz na wykwintny lunch? Przestań się tym zamartwiać. W życiu tak właśnie jest, góra-dół. Trzeba płynąć z prądem. - Nalał obojgu wody, obrzucając ją przy tym ukradkowym spojrzeniem. Dziwna z niej osóbka - pomyślał. Momentami dojrzała, a kiedy indziej naiwna i niepewna siebie. Cieszył się, że pokaże jej miasto, uwolni choć na jeden dzień od rodzinnych trosk. Zjedli pyszny makaron i wypili butelkę chardonnay, po czym pojechali taksówką na Trafalgar Square, gdzie tłoczyły się masy turystów, a setki gołębi łaziły w poszukiwaniu pokarmu, podfruwając czasem ze strachu przed ludzmi. Cryssie uchyliła się kilka razy, a Jed spojrzał na nią pytająco. - Boisz się ptaków? - Nie lubię, jak coś zbliża się za bardzo do mojej twarzy. - Będę pamiętał - rzucił enigmatycznie, a Cryssie się zarumieniła. - Ty nie masz żadnych lęków? - spytała. - Większość ludzi je ma. - Raczej nie - odparł. - Choć nie chciałbym spędzić nocy w sypialni pełnej jadowitych węży. - Uśmiechnął się szeroko. - Chcesz pooglądać wystawy? A może coś kupić? Większość sklepów będzie otwarta. - Chętnie się przejdę Oxford Street - odrzekła - i popatrzę na wystawy. Szli spacerem szerokim chodnikiem, popołudnie było wyjątkowo ciepłe i przyjemne, a Jed zastanawiał się, czemu czuje takie zadowolenie. Pełne zadowolenie. Tracił czas na błahostki, zamiast załatwić interes, a jednak go to cieszyło. Obserwował zagapioną na wystawy Cryssie, zastanawiając się, gdzie spędziła dotychczasowe życie - była rozradowana jak dziecko w gwiazdkowy wieczór! Nagle ujrzał wyjeżdżający zza zakrętu autokar turystyczny. Chwycił Cryssie za rękę i pociągnął ją za sobą do najbliższego przystanku. - Chodz, zobaczysz więcej, gdy pojedziemy - zawołał. Razem weszli na górny pokład i usiedli na przednim siedzeniu. Jed czuł się lekko oszołomiony. Co on wyprawia? Kiedy ostatni raz jechał autobusem? Entuzjazm Cryssie był zarazliwy. - Strasznie mi głupio, że dotąd tego nie widziałam - wyznała. - Ciebie musi to nudzić, Jed, przecież znasz miasto na pamięć. - Wcale nie - zaprzeczył natychmiast. Mógłby siedzieć z tą kobietą w najdalszym kącie firmowego parkingu i wcale by się nie nudził! Co gorsza, za nic nie potrafił tego wyjaśnić. Siedzieli tak ciasno, że wyczuwał ciepło jej ciała, więc zmusił się, by się nieco odsunąć. Trasa zwiedzania została zakończona. Wysiedli i ruszyli spacerem przez pobliski park, w towarzystwie innych par i rodzin, korzystających z pięknej niedzielnej pogody. 41 S R Niespodziewanie niebo się zachmurzyło i po chwili zaczął padać deszcz. - Szybko! - zawołał, zdejmując kurtkę i okrywając ramiona Cryssie. - Jed, nie ma potrzeby... - zaczęła, ale ją uciszył. - Moja koszula wyschnie szybciej niż twój żakiet. Chodz, pobiegniemy! Przywołali taksówkę i wsiedli do niej zdyszani. - Pewnie chciałabyś niedługo wrócić do domu? Do Mila. Cryssie uświadomiła sobie ze zdumieniem, że od kilku godzin ani razu nie pomyślała o Polly, Milu ani domu! - Chyba tak - rzekła z ociąganiem. - Choć nie mówiłam, o której wrócimy... - Zwietnie, wobec tego pojedziemy do mnie, Ronaldo przyśle nam jedzenie na górę - odparł uradowany. - A może wolisz pójść gdzie indziej? Znam masę fajnych restauracji... - Nie, wolę zostać... Jestem trochę zmęczona - odparła. Ulewa ich zaskoczyła. Włosy Cryssie mokrymi splotami opadały na ramiona, a czupryna Jeda przylepiła się płasko do czoła. Przeczesał ją dłonią, otrząsając się przy tym jak pies. - Niech żyje angielska pogoda - roześmiała się Cryssie, a on odpowiedział jej szerokim uśmiechem. Uświadomił sobie, że ona nie przejmuje się swoim wyglądem. Całkowity brak próżności był jej cechą szczególną. Nie spotkał dotąd takiej kobiety. W apartamencie Cryssie opadła na miękką kanapę, przymknąwszy na moment powieki. - Londyn jest wspaniały, ale bardzo męczący! Jed zapalił kilka lamp, w salonie zrobiło się szalenie przytulnie. - Masz ochotę się na chwilę położyć? Muszę wykonać kilka telefonów, a potem zrobię nam drinka, zanim zajmiemy się kolacją. Cryssie przypomniała sobie fantastycznie wygodne łoże. - Tylko na pięć minut - zgodziła się, myśląc, że Jed chciałby spokojnie podzwonić. W sypialni zdjęła żakiet, spódnicę i buty, i wyciągnęła się na miękkiej narzucie. Bosko! Przyszło jej na myśl pytanie, ile kobiet dzieliło to łoże z Jeremym Hunterem. Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ] |